Ziek en zeer

Vandaag was het een leuke en leerzame dag tijdens een cursus werken aan de hand.

Ik had mijn witje Príma mee en samen zijn we erg enthousiast geworden over het werken aan de hand. Maar tussen het luisteren en kijken van de andere deelnemers door zit ik op mijn telefoon te spieken naar de camera thuis. Deze staat in de grote stal waar mijn oude merrie Róta in staat.

Afgelopen donderdag is was ze ineens aan vier benen bevangen. Ze heeft PPID en haar lichaam begon een paar maanden geleden al meer kuren te vertonen. Elke 4 weken scheren, afgezonderd van de kudde, boos gedrag naar de andere, ipv normaal rang orde gedrag. Ik merkte het wel op, maar of het echt tot me door drong.

Haar verzorgers moeder en dochter ( net 6) begon ik voorzichtig op de hoogte te brengen dat Róta toch wel echt ouder begon te worden. Dit met het idee dat ze er langzamerhand aan konden wennen.

Maar ja, dan is het ineens toch wel snel als je haar zo ziet staan. Ze krijgt medicijnen, en die helpen haar vlotter te stappen, maar alsnog doet elke stap pijn. Ik zie het aan het lijf, in haar ogen en haar ademhaling.

We hebben het nog geprobeerd, maar voor mij is het duidelijk. De koek is op, hier maak ik haar echt niet blij mee. Dieren denken niet in morgen, of mag ik nog één zomer?

Dieren leven in het moment.

23 jaar is niet uitzonderlijk voor een IJslander, maar toch zeker een respectabele leeftijd.

Als straks de Dierenarts komt dan is er geen ziek en zeer meer. Wat dan wel? Ik heb het antwoord niet, maar in mijn hoofd rent ze straks op het zwarte strand, door de rivieren en over de bergen van IJsland rond.

Daar waar ze haar vorige vrienden ontmoet, en hopelijk ook mijn Kvika, Pretta, Lara en Sólon. Dag lieve Róta, Rootje kadootje